Mig-3
jednomiejscowe jednosilnikowe samoloty myśliwskie produkcji radzieckiej, okresu II wojny światowej, konstrukcji biura Polikarpowa, ukończonej przez Mikojana i Guriewicza. Były najliczniejszymi spośród nowoczesnych myśliwców radzieckich w chwili ataku niemieckiego na ZSRR, produkowane masowo od końca 1940 do jesieni 1941 roku. Używano ich głównie w początkowym okresie wojny niemiecko-radzieckiej. Ogółem wyprodukowano 100 myśliwców MiG-1 i 3172 ulepszonej wersji rozwojowej MiG-3. Były to pierwsze samoloty noszące sygnaturę MiG – biura Mikojana i Guriewicza. Pod koniec lat 30. lotnictwo radzieckie odczuwało palącą potrzebę wprowadzenia nowych szybkich myśliwców w układzie jednopłata, jakie powstawały w tym czasie na świecie. Prace nad takim myśliwcem – dolnopłatowcem I-200 napędzanym silnikiem widlastym, rozpoczęto w 1939 także w biurze konstrukcyjnym (OKB) Nikołaja Polikarpowa w Moskwie, będącym konstruktorem dotychczas używanych myśliwców radzieckich (I-5, I-15, I-153, I-16). Prace prowadzono pod kierunkiem samego Polikarpowa i z jego inicjatywy. Samolot miał być napędzany nowo opracowanym silnikiem konstrukcji Mikulina AM-37 o mocy 1450 KM i osiągać prędkość 670 km/h. Wiodącym konstruktorem projektu I-200 był N. Andrianow. Do jesieni 1939 projekt wstępny był prawie gotowy, lecz Polikarpow zamierzał wnieść dalsze poprawki (głównie w celu zmniejszenia powierzchni nośnej, co miało zwiększyć prędkość samolotu), więc prowadzonych prac nie ujawniano Ludowemu Komisariatowi (ministerstwu) Przemysłu Lotniczego (NKAP). Nowy projekt Polikarpowa ujawniono dopiero pod jego nieobecność, spowodowaną wysłaniem go przez władze ZSRR w październiku 1939 w składzie delegacji zwiedzającej niemieckie fabryki zbrojeniowe, co zbiegło się w czasie z popadnięciem Polikarpowa w niełaskę u władz państwa i zachwianiem jego pozycji jako wiodącego konstruktora myśliwców[A 1] Ministerstwo oceniło projekt pozytywnie i poleciło jego dalszy rozwój, powierzając go nowo utworzonemu 8 grudnia 1939 w zakładzie nr 1 doświadczalnemu oddziałowi konstrukcyjnemu (OKO-1). Kierownictwo oddziału, który został następnie w 1940 przekształcony w samodzielne biuro konstrukcyjne, powierzono młodemu konstruktorowi Artiomowi Mikojanowi, którego zastępcą został Michaił Guriewicz[A 2]. Sam Polikarpow utracił wpływ na dalszy rozwój I-200, przy tym z uwagi na czas, zrezygnowano z postulowanych przez niego zmian i dopracowano projekt w pierwotnym kształcie. W pośpiechu dokumentację ukończono jeszcze w lutym 1940, a w marcu zbudowano prototyp.